Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

"θα μπορέσουμε να πεθάνουμε κανονικά;¨

ΚΑ´

Ἐμεῖς ποὺ ξεκινήσαμε γιὰ τὸ προσκύνημα τοῦτο
κοιτάξαμε τὰ σπασμένα ἀγάλματα
ξεχαστήκαμε καὶ εἴπαμε πὼς δὲ χάνεται ἡ ζωὴ τόσο εὔκολα
πὼς ἔχει ὁ θάνατος δρόμους ἀνεξερεύνητουςκαὶ μία δική του δικαιοσύνη

πὼς ὅταν ἐμεῖς ὀρθοὶ στὰ πόδια μας πεθαίνουμε
μέσα στὴν πέτρα ἀδερφωμένοι
ἑνωμένοι μὲ τὴ σκληρότητα καὶ τὴν ἀδυναμία,
οἱ παλαιοὶ νεκροὶ ξεφύγαν ἀπ᾿ τὸν κύκλο καὶ ἀναστήθηκαν
καὶ χαμογελᾶνε μέσα σὲ μία παράξενη ἡσυχία.

ΚΒ´

Γιατί περάσαν τόσα καὶ τόσα μπροστὰ στὰ μάτια μας
ποὺ καὶ τὰ μάτια μας δὲν εἶδαν τίποτε, μὰ παραπέρα
καὶ πίσω ἡ μνήμη σὰν τὸ ἄσπρο πανὶ μία νύχτα σὲ μιὰ μάντρα
ποὺ εἴδαμε ὁράματα παράξενα, περισσότερο κι ἀπὸ σένα,
νὰ περνοῦν καὶ νὰ χάνουνται μέσα στὸ ἀκίνητο φύλλωμα μιᾶς πιπεριᾶς

γιατί γνωρίσαμε τόσο πολὺ τούτη τὴ μοίρα μας
στριφογυρίζοντας μέσα σὲ σπασμένες πέτρες, τρεῖς ἢ ἕξι χιλιάδες χρόνια
ψάχνοντας σὲ οἰκοδομὲς γκρεμισμένες ποὺ θὰ ἦταν ἴσως τὸ δικό μας σπίτι
προσπαθώντας νὰ θυμηθοῦμε χρονολογίες καὶ ἡρωικὲς πράξεις
θὰ μπορέσουμε;

γιατί δεθήκαμε καὶ σκορπιστήκαμε
καὶ παλέψαμε μὲ δυσκολίες ἀνύπαρχτες ὅπως λέγαν,
χαμένοι, ξαναβρίσκοντας ἕνα δρόμο γεμάτο τυφλὰ συντάγματα,
βουλιάζοντας μέσα σὲ βάλτους καὶ μέσα στὴ λίμνη τοῦ Μαραθῶνα,
θὰ μπορέσουμε νὰ πεθάνουμε κανονικά;"

στίχοι του Σεφέρη, από το 'Μυθιστόρημα". απόψε τους άκουγα πολλά νυχτωμένα χιλιόμετρα, ξανά και ξανά, πάλι και πάλι. μου αρέσει η ηχητική των ποιητών. η δική τους ανάγνωση στους ίδιους τους στίχους τους νομίζω πως είναι a priori αξεπέραστη. εμπεριέχουν τις σιωπές τους στην εκφορά τους, ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά των ποιητών που δύσκολα αποκαλύπτεται σε δεύτερο ή τρίτο πρόσωπο. σπάνια έχω ταυτίσει την ανάγνωση ποιημάτων με φωνές άλλες από εκείνες των ποιητών. δεν είναι όλοι Κατράκηδες...

μόνο που τούτοι οι στίχοι που με ταξίδευαν για ώρες απόψε, θα είναι για πάντα συνυφασμένοι με μια άλλη φωνή από μια άλλη θάλασσα. όχι με τον κοφτό, εσώτερο τον τρόπο του Σεφέρη. αλλά με την κόψη του ίδιου του στίχου, όλη την νύχτα απόψε τον άκουγα να απαγγέλει τόσο ερωτηματικά τον στίχο "θα μπορέσουμε να πεθάνουμε κανονικά;'

ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που απήγγειλε Σεφέρη...

τούτοι οι στίχοι γράφτηκαν από το Σεφέρη στα τέλη του '34. ο Θόδωρος γεννήθηκε μόλις λίγους μήνες μετά. οι μοίρες, λένε οι γιαγιάδες, συνάσονται στους ουρανούς λίγο πριν γεννηθούμε, εξυφαίνοντας τα πεπρωμένα μας...



Υ.Γ.: πρώτη δημοσίευση: fcb, 7 Ιουλίου 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια: