Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011









" Αν ρωτάτε για μένα,
συνεχίζω να έχω
μια μεγάλη περιέργεια για τη ζωή.
Συνεχίζω ακόμη να κοιτάζω
ένα σύννεφο,
...να κοιτάζω τη θάλασσα.
Θα μου άρεσε
να μπορέσω να αφηγηθώ τον άνεμο.
Αλλά είναι δύσκολο. "

Gian Maria Volonte

μια κραυγή στον πάνω όροφο. χυμάω στις σκάλες. μια καθαρίστρια έξω από την πόρτα. δωμάτιο 204. κάνω να σπρώξω την πόρτα, κάπου "βρίσκει". σκύβω στη χαραμάδα. ένας ημίγυμνος άντρας γερμένος στο πάτωμα. κάτω από το κεφάλι του μια άσπρη πετσέτα. είναι νεκρός; κάνω να πιάσω σφυγμό. πρώτη φορά άγγιζα το θάνατο, εκεί και τότε...

Φλώρινα, ξενοδοχείο "ΛΥΓΚΟΣ", 6 Δεκεμβρίου 1994, γύρω στις 11 το πρωί. ο Gian Maria Volonte κείτεται μπροστά μου νεκρός! μόλις λίγες ώρες πριν γλεντάγαμε αντάμα στον ημιόροφο, πίναμε κόκκινο κρασί και τραγουδούσε κατακόκκινα, επαναστατικά ιταλικά τραγούδια. δεν μας καληνύχτησε φεύγοντας. γύρισε, μας κοίταξε και είπε τρεις φορές: "δεν παραδινόμαστε, συνεχίζουμε!"

ο Αγγελόπουλος έτρεξε δίπλα μου, είδε τον Volonte με τα μάτια μιας παιδικής διαστολής, και γύρισε για να κλειστεί αμίλητος στο δωμάτιό του. το συνεργείο μαζεύτηκε στη reception. θυμάμαι σαν τώρα να περνά μπροστά μας η σωρός, σκεπασμένη με ένα λευκό σεντόνι. από τότε ο θάνατος φοράει λευκά μέσα μου...

ο Αγγελόπουλος με ειδοποιεί να ακολουθήσω τον ιατροδικαστή και τους αστυνομικούς στην πραγματογνωμοσύνη στο δωμάτιο του Volonte. ακόμη θυμάμαι τον καφέ του στο κομοδίνο, το μισοφαγωμένο κέηκ, τις σταγόνες στο μπάνιο, το ανεπαίσθητο εκμαγείο του κορμιού του στο στρώμα του κρεβατιού. οξύ ισχαιμικό ενώ έβγαινε από το μπάνιο, είπανε...

επιστρέφοντας στη reception κατεβαίνει μαζί μου κι ο Harvey Keitel. "λοιπόν, τι γύρισμα έχουμε σήμερα για cover set?". κάποιοι αντδρούν άσχημα στην ερώτησή του. κι όμως! το ίδιο βράδυ έμελλε να κάνουμε ένα από τα πιο όμορφα γυρίσματα. ένα γύρισμα με ένα πολύ παράξενο ordinno. έξω από το εκκλησάκι του νεκροταφείου, πολιτικός αποχαιρετισμός στον G.M.V.. με το "ΡΕΚΒΙΕΜ" στη διαπασσών, βουβοί, πυρακτωμένοι μες στο χιόνι. δεν κύλαγαν δάκρυα, φλόγες στάζαν...

ο Αγγελόπουλος είχε μείνει ώρες στο δωμάτιό του μόνος κι αμίλητος εκείνη τη μέρα. κάποια στιγμή μας καλεί στο δωμάτιό του, τρεις από τους συνεργάτες του. με μια φωνή που μόλις κι ακουγόταν ρωτά "τι κάνουμε". ο Κατσέλης απαντά σε τρίτο πρόσωπο! "εγώ ξέρω ότι ο Αγγελόπουλος, την ημέρα που πέθανε ο πατέρας του, πήγε για γύρισμα το ίδιο βράδυ".

έτσι και κάναμε... αποχαιρετήσαμε τον Gian Maria κρατώντας φυλακτό τα στερνά του λόγια:

"ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΣΤΕ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ"

πασχίζοντας να αφηγηθούμε τον άνεμο..
υγ: το ποίημα το συνάντησα στο blog της μικρής, καλής μου φίλης Αλίκης http://planitesskepseis.blogspot.com/ . η ταινία που γυρίζαμε τότε ήταν το "ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ" - ο πρώτος χειμώνας των γυρισμάτων. εκείνη τη μέρα μόλις είχαμε έρθει στη Φλώρινα από τη Σερβία. ήμουν φαντάρος τότε, με άδεια χωρίς ημερομηνία λήξης, να περνοδιαβαίνω σύνορα σαν να μην τρέχει μία.., αλλά αυτή είναι μια άλλη, απίστευτη ιστορία.άλλη φορά :)